Садир палванниң йамулдин қечип чиққан вақитлиридики қошиқи:

йамулға чүшүп қалдим,

чуса билән питларға.

ваңзи «пул» дәп һәйдәйду,

үлгүрмәйду итларға.

ваңзи алсамла дәйду,

ваңзиға немә лазим?

йар халта әвәтипту,

йамулда йетип тазим.

йамулда тола йетип,

чечим бир қучақ болди.

мән йамулни тәшәкндә,

қовурған пичақ болди.

йамулни тешип қойуп,

икки чиқтим талаға.

мени баққан бәш йайи,

әмди қалди балаға.

йамулдин қачқан вақта,

қазанчи билән қачқан.

черикләр қоғлап кәлсә,

қар кечип даван ашқан.

йамулдин қечип чиқип,

тағларни макан әттим.

қорсақ ечи йаман икән,

шалвурни кавап әттим.

шалвурни кавап әтсәм,

бир татлиқ беғир болди.

тағларда қечип йүрүп,

атлирим йеғир болди.

егиз тағниң қарғийи,

қишлиқи шалаң охшаш.

һәмрийимни* йәй десәм,

өзүмниң балам охшаш.

йамулдин чиққан күни,

йолдаш билән тепиштим.

қоғлап чиққан черик билән,

үч күн’гичә етиштим.

мән билмәс нә йамул бар,

болди йүриким парә.

бала кәлсә бешимға,

тартмасқа немә чарә?

ман йамулдин қачқанда,

бир манҗу билән қачқан.

саласун’ға солап қойса,

қулуп толғап, ишик ачқан.

йамулдин қечип чиқип,

бәш күн маңдим пийадә.

бир моңғул маңғин дәйду,

дөләт бәрсун зийадә.

йамулдин қачқан күни,

йатқан йерим йанбулақ.

худайимдин тиләймән,

маңа бәрсун бир улақ.

йамулдин қечип чиқип,

арғамча тепип алдим.

мән мин’гән ала атни,

он сәргә сетип алдим.

йамулдин қачар чағда,

лос сиши амал тапти,

сепилни тешип қойуп,

төшүккә чапан йапти.

йамулдин қечип чиқип,

он күн маңдим пийадә.

тутамду, туталамду?

буйруқ билән ирадә.

йамулдин қечип чиқип,

хийал кирди бешимға.

пичақ, чақмиқим халта,

шаванхан қайашимға.

йамулниң йағачлири,

игиз қариғай чәңзә.

садир дегән хохәнзә,

қолида қилич, нәйзә.

йамулниң йағачлири,

қизил сирда сирлақлиқ.

мән баққан бәш йайи,

үрүмчидә солақлиқ.

йамулниң йағачлири,

игиз қариғай чәңзә.

йамулдин қçһип чиққан,

садир өзи хохәнзә.

йамулниң йағачлири,

ала-ала алимач.

мән йамулда йатқанда,

балилар қалди йалиңач.

садир бир оғул бала,

палван йәрни халайду.

бир йамбу берип қойсам,

өлтүрмәйду, палайду.

Садир палванниң бешидин кәчүргән дәрт-әләмләрни йадиға кәлтүрүп ейтқан қошиқи:

садир дәп етим йаман,

он бәш йашта аталған.

дәсләптә тутулғанда,

қумул хан’ға палан’ған.

садирни тутуп бәргән,

ақ җаңзидики шаңйу.

җан бақмақ үчүн саттим,

қумул шәһиридә йаңйу.

тәлкиниң теғи дәйду,

бу йатар маканимдур,

немә қилсаң қил шәңгән,

бу сениң заманиңдур!

садирмәну-садирмән,

садир болмай кимдур мән.

тағ йолини сорисаң,

бирни қоймай билурмән.

йолларда кетип берип,

қаттиқ ненимни йедим.

бир манҗу сорап иди,

мән өзүм хәнбиң** дедим.

садирниң мин’гән ети,

сағрисида алиси.

илида хотун қалди,

қучиқида балиси.

черик чиқти йейилип,

садир атти петинип.

далидики қара таш,

җувамни алди йепинип.

қоғлап чиққан черикниң,

мин’гән атлири қашқа.

черик атиду ташқа,

садир атиду башқа.

латидин «попуш» тиксә,

көрмигәнләр «хәй»дәйду.

садирниң үни чиқса,

черик қорқуп «һәй» дәйду.

чоң йолда кетип барсам,

бир черик «мәкә» дәйду.

башқа тартип бир салсам,

«болди маң, кетә» дәйду.

есит өмрүм өтүп кәтти,

зәй зинданда-солақта.

һечбир раһәт көрмидим,

әләм тартип қамақта.

айлинип тола йүрүп,

хойму зерииктим шәдин.

худайим айримисун,

«қазанчи» дегән йәрдин.

«қазанчи» дегән йәрни,

черикләр тапалмайду.

йирақтин қарап турсам,

бир дөңдин ашалмайду.

садир йатқан камаға,

учар қанат кирмәйду.

мән бу йәрдә йүримән,

балилирим немә йәйду?

ат миндим көрәң қашқа,

сәкраттин таштин-ташқа.

черик атиду ташқа,

садир атиду башқа.

қар кечип тола меңип,

өтүкүмни һөл қилдим,

ташқа малхай кәйгүзүп,

черикләрни гол қилдим.

черик қачти илиға,

етип чүштүм белигә.

сәкрәп чүшүп етимдин,

нәйзә тиқтим гелигә.

издәшкә пурсәт бәрмәй,

залим қамчилиқ чиқққан.

бу дәртләргә чидимай,

садир атлинип чиққан.

мәни тутимән дегән,

сән тағлиқ қара тағлиқ.

мени сән туталмайсән,

оғул балимән қаңруқ.

ақ боз етим аманму?

көк боз етим аманму?

черикләрни өлтүргән

садир өзи йаманму?

балилирим йетим қалди,

қичқарсам үнүм йәтмәс.

қорқмас ғәйритим бардур,

ол үчүн бешим кәтмәс.

Садир палванниң әл-йуртини, бала-чақисини сеғинип ейтқан қошиқи

атисидин йетим қалған,

анисидин йетим қалған.

йетим қалғанда мән алған,

һәмидә атлиқ аман барму?

ақ боз етим ач қалди,

бир етәк саман барму?

ағзимға илим салған,

дамоллам аман барму?

ақ боз атқа нан бәргән,

торуқ атқа чөп бәргән.

садир үчүн җан бәргән,

һәмидә атлиқ аман барму?

меһманлар келип чүшкән,

чирағлар йенип өчкән,

ғәмкин көңлүмни йәшкән,

сарийим аман барму?

өйүмниң төридә йетип,

сачқанни марап тайтқан,

кала гөшини тәң йегән,

мүшүклирим аман барму?

чоң акамниң балилири,

мени кчик дадам дәйду.

мени кичик дадам дегән,

қолунлирим аман барму?

алтинчи айниң вақтида,

мевә-чивә пишиду.

өзи пишип өзи чүшкән,

алма, өрүк аман барму?

чоң күрәниң йолида,

алдим һәмидәмгә йелим,

бәш баламниң ичидә,

әң кичики мәмәт елим.

рошән’гүл дәп балам бар,

дада дәйду һәҗәп татлиқ.

бәш баламниң ичидә,

кичики дәнихан атлиқ.

бәш баламниң ичидә,

чоңи «пәннамә» оқуйду,

мени мойтуңзида чапса,

тенимни қаға чоқуйду.

үрүмчигә паландим,

һемидә тоқач йаққин.

бәш балам йетим қалди,

тенимәй обдан баққин.

садир дәп етим қалди,

даңзида хетим қалди.

хетимни оқуп бақсаң,

бәш балам йетим қалди.

күрә йолида йүрүп,

мәпәң сундиму шәңгән?

садирни тутуп берип,

көңлүң тиндиму шәңгән?

бүгүн күн’гә пәйшәнбә,

кәл, мәпини қош әмди.

үрүмчигә паландим,

әл-ағинә хош әмди!